تابناک:غلام فاروق شصت ساله که سرپرستي پنج تن ديگر را نيز عهده‌دار است، اگر موفق شود، روزانه 150 افغاني (معادل سه دلار آمريکايي) درآمد دارد که ماهيانه دو هزار افغاني اجاره خانه مي‌دهد، براي همين، او و خانواده‌اش بايد به يک وعده غذا (نان خشک) در روز قناعت كنند و همه روز را بدون اين که روزه باشند، از خوراک محرومند؛ افغانستان در چهار فصل سال، حتي براي کودکان رمضان است!
مسلما زندان براي هر انسان، دردآورست، به ويژه تصويرهاي تکان‌دهنده شکنجه در زندان‌هاي ابوغريب و گوانتانامو، خواب از چشم انسان مي‌گيرد. با اين وصف، «غلام فاروق» پيرمرد افغاني، يک تن از شهروندان شهر کابل که در اثر ناکارآمدي دولت و شدت گرفتاري و فقر، با صدها مشکلات کمرشکن دست و پنجه نرم مي‌کند، آرزوي زندان گوانتانامو نموده که اي کاش جايم در زندان گوانتانامو بود!او زماني اين سخن را از سرخشم به زبان آورد که راديو درباره حقوق پايمال شده زندانيان خليج گوانتانامو ـ که بيش از پنج سال بدون محاکمه در زندان هستند ـ سخن مي‌گفت!اگر وضعيت زندگي امثال غلام فاروق از نزديک بررسي شود که چگونه در زندگي فلاکت‌بار هستند و با چه مشکلاتي دست و پنجه نرم مي‌کنند، خواهيم دريافت که اين سخن؛ «اينجا هم بهتر از گوانتانامو نيست، اي کاش جايم در زندان بود»، نه تنها سخن شخصي غلام فاروق، بلکه زبان حال بيش از بيست ميليون افغاني است، که هيچ کس صداي آنها را نمي‌شنود! اينک افغانستان تبديل به زنداني شده که شايد بدتر از زندان گوانتاناموست که ساکنان آن حتي توان فرار از اين سرزمين را ندارند.ساعت 5 صبح، اگر به يکي از سركنسولگري‌هاي ايران سري بزنيد، مي‌بينيد كه صدها تن، پشت ميله‌هاي آهني براي دريافت رواديد صف کشيده‌اند، در حالي که بيشتر اين افراد، زماني که ايران را براي چندمين بار ترک كرده بودند، با خود عهد بسته بودند که حتي رو به ايران هم نخوابند، اما نبود شغل و بيکاري، آنها را وادار به شکستن عهدي مي‌کند که با خود بسته‌اند.رسانه‌هاي غربي، نه تنها مشکلات اين مردم را منعکس نمي‌کنند، بلکه به تشويق و تعريف کرزاي مي‌پردازند که بله او رئيس‌جمهور قوي است.
رسانه‌هاي خارجي که بيشترين مخاطب را دارند، براي مصلحت کشورهايشان از بيان مشکلات ميليوني امثال غلام فاروق چشم پوشیده اند ورسانه‌هاي داخلي نيز کمتر به اين معضل مي‌پردازند. آنها به جاي اين‌که افکار عمومي را جهت دهند و حکومت را تحت تأثير قرار بدهند، خودشان متأثر از جهت‌دهي‌هاي حکومت و بيگانگانند.اينجا هميشه رمضان است ،غلام فاروق شصت ساله که سرپرستي پنج تن ديگر را نيز عهده‌دار است، اگر موفق شود، روزانه 150 افغاني (معادل سه دلار آمريکايي) درآمد دارد که ماهيانه دو هزار افغاني اجاره خانه مي‌دهد، براي همين، او و خانواده‌اش بايد به يک وعده غذا (نان خشک) در روز قناعت كنند و همه روز را بدون اين که روزه باشند، از خوراک محرومند؛ افغانستان در چهار فصل سال، حتي براي کودکان رمضان است!
با اين حال، خدا نکند كسي کارش به يکي از ادارات دولتي بيفتد، چراکه در اين صورت، صيد کفتاران کرزاي خواهد شد که مي‌خواهند از اسکلت خشک شده او شکمي سير کنند! چون غلام فاروق، پوست به بدنش چسبيده و چيزي ندارد تا زير دندان لاشخوران بگذارد، به دست آنها شکنجه خواهد شد!مسلما او که نمي‌تواند شکم کودکان خود را سير يا کودکش را که در اثر آلاينده‌هاي تسليحاتي غربي بيمار شده درمان كند، آرزو خواهد كرد؛ اي کاش، جايم در زندان گوانتانامو بود تا به مرگ تدريجي کودکانم به نظاره نمي‌نشستم!افغانستان تنها کشوري است که بارها کودکان آن در اثر گرسنگي، خودکشي مي‌كنند، اما مقامات حکومت تا فرق سر، غرق در ناز و نعمت و خوش‌گذراني‌اند. کرزاي هم دست‌كم هر هفته يک سفر خوش به دور دنيا و سواحل سبز و خنک اروپا و آمريکا دارد.چند روز گذشته، پس از آن‌که خبر روي آوردن برخي مردم به علف‌خواري منتشر شد، دولت براي فريب افکار عمومي، مقداري اندك گندم خريداري كرد که اگر آن را عادلانه بين مردم پخش كنند، سهم هر فرد، کمتر از دو کيلو خواهد بود!آنچه آمد، واقعيت موجود در افغانستان است، اما مقامات و رسانه‌هاي غربي، گاه چنان به مردم تلقين مي‌کنند که تو گويي، افغانستان بهشت روي زمين است، اما از قديم گفته‌اند:«عطر آن است که خود ببويد نه آن که عطار گويد»
سيد محمد کبير محمدي
دانشجوي افغان مقيم ايران
مسلما زندان براي هر انسان، دردآورست، به ويژه تصويرهاي تکان‌دهنده شکنجه در زندان‌هاي ابوغريب و گوانتانامو، خواب از چشم انسان مي‌گيرد. با اين وصف، «غلام فاروق» پيرمرد افغاني، يک تن از شهروندان شهر کابل که در اثر ناکارآمدي دولت و شدت گرفتاري و فقر، با صدها مشکلات کمرشکن دست و پنجه نرم مي‌کند، آرزوي زندان گوانتانامو نموده که اي کاش جايم در زندان گوانتانامو بود!او زماني اين سخن را از سرخشم به زبان آورد که راديو درباره حقوق پايمال شده زندانيان خليج گوانتانامو ـ که بيش از پنج سال بدون محاکمه در زندان هستند ـ سخن مي‌گفت!اگر وضعيت زندگي امثال غلام فاروق از نزديک بررسي شود که چگونه در زندگي فلاکت‌بار هستند و با چه مشکلاتي دست و پنجه نرم مي‌کنند، خواهيم دريافت که اين سخن؛ «اينجا هم بهتر از گوانتانامو نيست، اي کاش جايم در زندان بود»، نه تنها سخن شخصي غلام فاروق، بلکه زبان حال بيش از بيست ميليون افغاني است، که هيچ کس صداي آنها را نمي‌شنود! اينک افغانستان تبديل به زنداني شده که شايد بدتر از زندان گوانتاناموست که ساکنان آن حتي توان فرار از اين سرزمين را ندارند.ساعت 5 صبح، اگر به يکي از سركنسولگري‌هاي ايران سري بزنيد، مي‌بينيد كه صدها تن، پشت ميله‌هاي آهني براي دريافت رواديد صف کشيده‌اند، در حالي که بيشتر اين افراد، زماني که ايران را براي چندمين بار ترک كرده بودند، با خود عهد بسته بودند که حتي رو به ايران هم نخوابند، اما نبود شغل و بيکاري، آنها را وادار به شکستن عهدي مي‌کند که با خود بسته‌اند.رسانه‌هاي غربي، نه تنها مشکلات اين مردم را منعکس نمي‌کنند، بلکه به تشويق و تعريف کرزاي مي‌پردازند که بله او رئيس‌جمهور قوي است.
رسانه‌هاي خارجي که بيشترين مخاطب را دارند، براي مصلحت کشورهايشان از بيان مشکلات ميليوني امثال غلام فاروق چشم پوشیده اند ورسانه‌هاي داخلي نيز کمتر به اين معضل مي‌پردازند. آنها به جاي اين‌که افکار عمومي را جهت دهند و حکومت را تحت تأثير قرار بدهند، خودشان متأثر از جهت‌دهي‌هاي حکومت و بيگانگانند.اينجا هميشه رمضان است ،غلام فاروق شصت ساله که سرپرستي پنج تن ديگر را نيز عهده‌دار است، اگر موفق شود، روزانه 150 افغاني (معادل سه دلار آمريکايي) درآمد دارد که ماهيانه دو هزار افغاني اجاره خانه مي‌دهد، براي همين، او و خانواده‌اش بايد به يک وعده غذا (نان خشک) در روز قناعت كنند و همه روز را بدون اين که روزه باشند، از خوراک محرومند؛ افغانستان در چهار فصل سال، حتي براي کودکان رمضان است!
با اين حال، خدا نکند كسي کارش به يکي از ادارات دولتي بيفتد، چراکه در اين صورت، صيد کفتاران کرزاي خواهد شد که مي‌خواهند از اسکلت خشک شده او شکمي سير کنند! چون غلام فاروق، پوست به بدنش چسبيده و چيزي ندارد تا زير دندان لاشخوران بگذارد، به دست آنها شکنجه خواهد شد!مسلما او که نمي‌تواند شکم کودکان خود را سير يا کودکش را که در اثر آلاينده‌هاي تسليحاتي غربي بيمار شده درمان كند، آرزو خواهد كرد؛ اي کاش، جايم در زندان گوانتانامو بود تا به مرگ تدريجي کودکانم به نظاره نمي‌نشستم!افغانستان تنها کشوري است که بارها کودکان آن در اثر گرسنگي، خودکشي مي‌كنند، اما مقامات حکومت تا فرق سر، غرق در ناز و نعمت و خوش‌گذراني‌اند. کرزاي هم دست‌كم هر هفته يک سفر خوش به دور دنيا و سواحل سبز و خنک اروپا و آمريکا دارد.چند روز گذشته، پس از آن‌که خبر روي آوردن برخي مردم به علف‌خواري منتشر شد، دولت براي فريب افکار عمومي، مقداري اندك گندم خريداري كرد که اگر آن را عادلانه بين مردم پخش كنند، سهم هر فرد، کمتر از دو کيلو خواهد بود!آنچه آمد، واقعيت موجود در افغانستان است، اما مقامات و رسانه‌هاي غربي، گاه چنان به مردم تلقين مي‌کنند که تو گويي، افغانستان بهشت روي زمين است، اما از قديم گفته‌اند:«عطر آن است که خود ببويد نه آن که عطار گويد»
سيد محمد کبير محمدي
دانشجوي افغان مقيم ايران