خجسته باد اول ماه مه روز نمایش پرقدرت اتحاد
کارگران سراسر جهان
کارگران جهان متحد شوید!
اول ماه مه، روز بین المللی اتحاد و همبستگی کارگران سراسر جهان فرا میرسد. طبقۀ کارگر در سراسر جهان بیش از 120 سال است که این روز را به مناسبت تظاهرات عظیمی که کارگران شیکاگو در روز اول ماه مه سال 1886 برپا داشتند، گرامی می دارند. تظاهرات کارگران شیکاگو آن روز توسط پلیس سرمایه به خاک وخون کشیده شده ولی یاد این روز از خاطرهﻫﺎ محو نگشت و اول ماه مه جلوهﺍﻯ ازهمبستگی جهانی پرولتاریا درسراسرجهان گردید.دراین مدت سرمایهﺩاری جهانی کوشش بسیار کرد تا این روز را از میان بردارد، زیرا هراس سرمایهﺩاری از اتحاد وهمبستگی وتشکل پرولتاریاست. آنجا که این دسیسه با مقاومت کارگران روبروشد، بر این روز، روز کار نام نهاد و با این عمل وحشت خود را ازنام کارگر عیان ساخت.
طبقۀ کارگر درعین این که ثروت آفرین و نیروی محرک جامعه است، پیشقراول و موتور انقلاب نیز بشمار می رود. بدون حضور طبقۀ کارگر درجنبشﻫﺎﻯ آزادیبخش و بدون کسب رهبری انقلاب توسط این طبقه، هیچ انقلابی به پیروزی نهائی نخواهد رسید و آزادی بشریت را که در گرو سوسیالیسم است، به ارمغان نخواهد آورد. نمونۀ انقلاب بهمن 57 در برابر ماست.این انقلاب مدیون مبارزات کارگران صنایع نفت بود. بدون حضور نفتگران قهرمان ایران که شیرهای نفت را بستند ودرصفوف قیام گام گذاردند، پیروزی ممکن نمی بود. اما از آنجا که کارگران فاقد رهبری کمونیستی بودند نتوانستند مهرخود را برانقلاب بکوبند. از همین رو علیرغم پیکار قهرمانانه و تعیین کنندهﺍش، پس از سقوط رژیم وابسته به امپریالیسم شاه، مجدداً به قعر جامعه پرتاب شد تا خود را برای خیزی دیگر آماده نماید.
اکنون درشرایطی به استقبال اول ماه مه میرویم که بحران سرمایهﺩاری کولاک می کند و این تازه اول کار است. بی خانمانی میلیونﻫﺎ انسان، گرسنگی دادن و ایجاد فقر در عرصۀ جهان آنهم به صورت آگاهانه یک جنایت علیه بشریت است. بحرانی که دامن اقتصاد سرمایهﺩاری را گرفته است، نتیجۀ اتفاق نیست، نتیجۀ اشتباه این یا آن فرد نیست، و یا آن طور که تبلیغ می کنند تا مردم را شستشوی مغزی دهند، ناشی از حرص و آز افراد جداگانه سرمایهﺩاری نیست.
زنده باد انترناسیونالیسم پرولتری!
این بیماری جذام سامانۀ سرمایهﺩاری است که بر اساس کسب سود حداکثر بنا شده است و مالکیت خصوصی بر وسایل تولید را مقدس می داند. در حالی که کارخانهﻫﺎ از ماشینﻫﺎﻯ سواری و حمل و نقل مملو گشته است و ثروت روی ثروت خوابیده است، مردم توانائی خرید این کالاها را ندارند و باید گرسنگی بکشند. در حالی که صدها هزار خانۀ مسکونی خالی در اختیار بانکﻫﺎ و بیمهﻫﺎست، مردم در زیر چادر زندگی می کنند. تناقض سامانۀ سرمایهﺩاری در همین مثال ساده عرضه می شود. در یک طرف قطب ثروت و در طرف دیگر قطب فقر نشسته است. در حالی که ثروت وجود دارد مردم از فقر می میرند. مرگ محصول کمبود کالا وثروت نیست محصول توزیع غیرعادلانه و تقدس مالکیت خصوصی بر وسایل تولید است. بورژوازی چنان که درماهیت اوست می کوشد نتایج حاصل از بحران اقتصادی را بر دوش طبقۀ کارگر بگذارد. تظاهرات بیش از سه ملیون نفر در فرانسه درهفتهﻫﺎﻯ اخیر و مقابله با تعرض بورژوازی امپریالیستی به حقوق آنها نشانۀ آنست که مبارزۀ طبقاتی نه تنها در شکل اقتصادی بلکه در اشکال سیاسی آن نیز شدت می یابد و دامنۀ وسیع تری می گیرد. اعتراضات کارگری در سراسر اروپا و درسایر قارهﻫﺎ در حال گسترش است. راه درمان و پایان دادن به این فجایع که موجب جنایت و جنگ است، راه پایان دادن به این وبای سرمایهﺩاری که همۀ قاره آفریقا و آمریکای لاتین را فرا گرفته است، سرنگونی نظام سرمایهﺩاری است. بر ویرانۀ این نظام ضد بشری باید نظام انسانی سوسیالیسم مستقر شود که با اشتراکی کردن مالکیت بر وسایل تولید یک بار برای همیشه با سیاست اقتصادی هماهنگ و برنامه ریزی شده از وقوع این همه ددمنشی، فلاکت و فقر جلو گیرد. تنها طبقۀ کارگر با رهبری حزب مارکسیست لنینیست و استقرار دیکتاتوری پرولتاریاست که می تواند به این وضع اسفناک پایان دهد.
امسال درشرایطی جشن اول ماه مه برگزار میشود که در ایران کابوس استبداد و فاشیسم مذهبی هم چنان مسلط است. طبقۀ کارگر از کلیۀ حقوق اجتماعی خویش محروم است، قانون کار، بیمۀ اجتماعی، حق تجمع در اتحادیهﻫﺎﻯ کارگری فقط کلماتی بر روی کاغذ است. گرانی، فقر و بیکاری درایران بیداد میکند و شورای عالی کار، حداقل دستمزد کارگران برای سال 88 را 274 هزار و 500 تومان تعیین نموده است. چند روزی از تعیین حد اقل دستمزد کارگران نگذشته بود که شورای عالی کار«حداقل دستمزد را 5 در صد کاهش داد و اعلام کرد که مبنای این کاهش اعلام تورم 20 در صدی از سوی بانک مرکزی بوده است». درصورتی که نرخ کالاهای مورد نیاز مردم 45 تا 50 درصد افزایش یافته و مطابق کارشناسان اقتصادی خود رژیم جمهوری اسلامی، حداقل حقوق تعیین شده برای سال 88 خط فقر مطلق برای یک خانوادۀ پنج نفره درتهران بالاتر از850 هزار تومان خواهد بود. لیکن واقعیت این است که حداقل دستمزد با توجه به سطح تورم و گرانی کمرشکن باید یک میلیون تا یک میلیون و پانصد هزارتومان باشد که متاسفانه چنین نیست و کارگر ایرانی با توجه به این وضعیت فلاکت بار به سختی می تواند از پس مخارج یک وعده غذای گرم در روز برآید. طبیعتاً چنین شرایط غیر قابل تحملی نمی تواند موجب برانگیختن خشم و تنفر کارگران نسبت به جمهوری اسلامی این نمایندۀ سیستم کل نظام سرمایهﺩاری ایران و آقازادهﻫﺎﻯ دزد و مفتخور نگردد. اعتراضات امید بخش کارگران نیشکرهفت تپه، کارگران ذوب آهن اصفهان، لاستیک سازی البرز، لوله سازی اهواز.. و دهﻫﺎ کارخانۀ دیگر در سال گذشته برای دریافت حقوق معوقه و اضافه دستمزد، پیکار علیۀ خصوصی سازی کارخانجات و اخراج سازیﻫﺎ، مبارزه برای تشکیل سازمانﻫﺎﻯ حرفهﺍﻯ مستقل از دولت و... با قاطعیت ادامه داشته و لقمهﻫﺎﻯ چرب و نرم سرمایهﺩاران آمیخته با زهر ترس بوده است.
آن چه امسال باید در روز اول ماه مه در ایران برجسته گردد مربوط است به مبارزه برای تشکیل اتحادیهﻫﺎﻯ مستقل کارگری، مبارزه برای دریافت حقوق معوقه، مبارزه برای اضافه دستمزد به نسبت سطح رشد تورم و افزایش هزینۀ زندگی، مبارزه برای تضمین امنیت شغلی که عامل تضمین امنیت وحدت و تشکیلات خود کارگران است. مبارزه برای بازگشت کارگران اخراجی بر سر کار خود، مبارزه علیۀ سیاست اخراج سازی کارگران، مبارزه علیۀ خصوصی سازی صنایع و واحدهای تولیدی، مبارزه در زیرشعار آزادی بی قید و شرط همۀ کارگران و سایرمخالفین سیاسی از زندان.
کارگران ایران باید هشیار باشند و دسیسهﻫﺎﻯ رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی را که می کوشد بین کارگران افغانی و ایرانی تفرقه انداخته وعلل بیکاری را به گردن آنها بیاندازد، افشا سازند. این نظام سرمایهﺩاری است که بیکاری می آفریند. کارگران ایرانی و افغانی باید با روحیۀ همبستگی و رفیقانه درسنگری واحد علیۀ دشمن مشترک و برای حقوقی برابر، به رزمند و تنها در این صورت است که می توانند به حقوق حقۀ خود دست یابند.
حزب کار ایران (توفان) به کارگران قهرمان ایران و جهان، روز جهانی کارگر را شاد باش می گوید و ایقان دارد که پیروزی اردوی کار بر سرمایه تنها ازطریق وحدت وتشکیلات ورهبری حزب سیاسی و تنها ازطریق انقلاب سوسیالیستی و راهی که لنینیسم نشان می دهد وپیکار جسورانه و شفاف علیۀ انحرافات آنارکوسندیکالیستی، اکونومیستی، ترتسکیستی و کائوتسکیستی و... میسر خواهد گشت. سوسیالیسم تنها راه نجات بشریت است و جز این راهی نیست.
خجسته باد اول ماه مه روز نمایش پر قدرت اتحاد کارگران جهان!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!
زنده باد سوسیالیسم این پرچم نجات بشریت!
حزب کارایران(توفان)
اردیبهشت 1388 مه 2009
http://www.toufan.org/ toufan@toufan.org
کارگران سراسر جهان
کارگران جهان متحد شوید!
اول ماه مه، روز بین المللی اتحاد و همبستگی کارگران سراسر جهان فرا میرسد. طبقۀ کارگر در سراسر جهان بیش از 120 سال است که این روز را به مناسبت تظاهرات عظیمی که کارگران شیکاگو در روز اول ماه مه سال 1886 برپا داشتند، گرامی می دارند. تظاهرات کارگران شیکاگو آن روز توسط پلیس سرمایه به خاک وخون کشیده شده ولی یاد این روز از خاطرهﻫﺎ محو نگشت و اول ماه مه جلوهﺍﻯ ازهمبستگی جهانی پرولتاریا درسراسرجهان گردید.دراین مدت سرمایهﺩاری جهانی کوشش بسیار کرد تا این روز را از میان بردارد، زیرا هراس سرمایهﺩاری از اتحاد وهمبستگی وتشکل پرولتاریاست. آنجا که این دسیسه با مقاومت کارگران روبروشد، بر این روز، روز کار نام نهاد و با این عمل وحشت خود را ازنام کارگر عیان ساخت.
طبقۀ کارگر درعین این که ثروت آفرین و نیروی محرک جامعه است، پیشقراول و موتور انقلاب نیز بشمار می رود. بدون حضور طبقۀ کارگر درجنبشﻫﺎﻯ آزادیبخش و بدون کسب رهبری انقلاب توسط این طبقه، هیچ انقلابی به پیروزی نهائی نخواهد رسید و آزادی بشریت را که در گرو سوسیالیسم است، به ارمغان نخواهد آورد. نمونۀ انقلاب بهمن 57 در برابر ماست.این انقلاب مدیون مبارزات کارگران صنایع نفت بود. بدون حضور نفتگران قهرمان ایران که شیرهای نفت را بستند ودرصفوف قیام گام گذاردند، پیروزی ممکن نمی بود. اما از آنجا که کارگران فاقد رهبری کمونیستی بودند نتوانستند مهرخود را برانقلاب بکوبند. از همین رو علیرغم پیکار قهرمانانه و تعیین کنندهﺍش، پس از سقوط رژیم وابسته به امپریالیسم شاه، مجدداً به قعر جامعه پرتاب شد تا خود را برای خیزی دیگر آماده نماید.
اکنون درشرایطی به استقبال اول ماه مه میرویم که بحران سرمایهﺩاری کولاک می کند و این تازه اول کار است. بی خانمانی میلیونﻫﺎ انسان، گرسنگی دادن و ایجاد فقر در عرصۀ جهان آنهم به صورت آگاهانه یک جنایت علیه بشریت است. بحرانی که دامن اقتصاد سرمایهﺩاری را گرفته است، نتیجۀ اتفاق نیست، نتیجۀ اشتباه این یا آن فرد نیست، و یا آن طور که تبلیغ می کنند تا مردم را شستشوی مغزی دهند، ناشی از حرص و آز افراد جداگانه سرمایهﺩاری نیست.
زنده باد انترناسیونالیسم پرولتری!
این بیماری جذام سامانۀ سرمایهﺩاری است که بر اساس کسب سود حداکثر بنا شده است و مالکیت خصوصی بر وسایل تولید را مقدس می داند. در حالی که کارخانهﻫﺎ از ماشینﻫﺎﻯ سواری و حمل و نقل مملو گشته است و ثروت روی ثروت خوابیده است، مردم توانائی خرید این کالاها را ندارند و باید گرسنگی بکشند. در حالی که صدها هزار خانۀ مسکونی خالی در اختیار بانکﻫﺎ و بیمهﻫﺎست، مردم در زیر چادر زندگی می کنند. تناقض سامانۀ سرمایهﺩاری در همین مثال ساده عرضه می شود. در یک طرف قطب ثروت و در طرف دیگر قطب فقر نشسته است. در حالی که ثروت وجود دارد مردم از فقر می میرند. مرگ محصول کمبود کالا وثروت نیست محصول توزیع غیرعادلانه و تقدس مالکیت خصوصی بر وسایل تولید است. بورژوازی چنان که درماهیت اوست می کوشد نتایج حاصل از بحران اقتصادی را بر دوش طبقۀ کارگر بگذارد. تظاهرات بیش از سه ملیون نفر در فرانسه درهفتهﻫﺎﻯ اخیر و مقابله با تعرض بورژوازی امپریالیستی به حقوق آنها نشانۀ آنست که مبارزۀ طبقاتی نه تنها در شکل اقتصادی بلکه در اشکال سیاسی آن نیز شدت می یابد و دامنۀ وسیع تری می گیرد. اعتراضات کارگری در سراسر اروپا و درسایر قارهﻫﺎ در حال گسترش است. راه درمان و پایان دادن به این فجایع که موجب جنایت و جنگ است، راه پایان دادن به این وبای سرمایهﺩاری که همۀ قاره آفریقا و آمریکای لاتین را فرا گرفته است، سرنگونی نظام سرمایهﺩاری است. بر ویرانۀ این نظام ضد بشری باید نظام انسانی سوسیالیسم مستقر شود که با اشتراکی کردن مالکیت بر وسایل تولید یک بار برای همیشه با سیاست اقتصادی هماهنگ و برنامه ریزی شده از وقوع این همه ددمنشی، فلاکت و فقر جلو گیرد. تنها طبقۀ کارگر با رهبری حزب مارکسیست لنینیست و استقرار دیکتاتوری پرولتاریاست که می تواند به این وضع اسفناک پایان دهد.
امسال درشرایطی جشن اول ماه مه برگزار میشود که در ایران کابوس استبداد و فاشیسم مذهبی هم چنان مسلط است. طبقۀ کارگر از کلیۀ حقوق اجتماعی خویش محروم است، قانون کار، بیمۀ اجتماعی، حق تجمع در اتحادیهﻫﺎﻯ کارگری فقط کلماتی بر روی کاغذ است. گرانی، فقر و بیکاری درایران بیداد میکند و شورای عالی کار، حداقل دستمزد کارگران برای سال 88 را 274 هزار و 500 تومان تعیین نموده است. چند روزی از تعیین حد اقل دستمزد کارگران نگذشته بود که شورای عالی کار«حداقل دستمزد را 5 در صد کاهش داد و اعلام کرد که مبنای این کاهش اعلام تورم 20 در صدی از سوی بانک مرکزی بوده است». درصورتی که نرخ کالاهای مورد نیاز مردم 45 تا 50 درصد افزایش یافته و مطابق کارشناسان اقتصادی خود رژیم جمهوری اسلامی، حداقل حقوق تعیین شده برای سال 88 خط فقر مطلق برای یک خانوادۀ پنج نفره درتهران بالاتر از850 هزار تومان خواهد بود. لیکن واقعیت این است که حداقل دستمزد با توجه به سطح تورم و گرانی کمرشکن باید یک میلیون تا یک میلیون و پانصد هزارتومان باشد که متاسفانه چنین نیست و کارگر ایرانی با توجه به این وضعیت فلاکت بار به سختی می تواند از پس مخارج یک وعده غذای گرم در روز برآید. طبیعتاً چنین شرایط غیر قابل تحملی نمی تواند موجب برانگیختن خشم و تنفر کارگران نسبت به جمهوری اسلامی این نمایندۀ سیستم کل نظام سرمایهﺩاری ایران و آقازادهﻫﺎﻯ دزد و مفتخور نگردد. اعتراضات امید بخش کارگران نیشکرهفت تپه، کارگران ذوب آهن اصفهان، لاستیک سازی البرز، لوله سازی اهواز.. و دهﻫﺎ کارخانۀ دیگر در سال گذشته برای دریافت حقوق معوقه و اضافه دستمزد، پیکار علیۀ خصوصی سازی کارخانجات و اخراج سازیﻫﺎ، مبارزه برای تشکیل سازمانﻫﺎﻯ حرفهﺍﻯ مستقل از دولت و... با قاطعیت ادامه داشته و لقمهﻫﺎﻯ چرب و نرم سرمایهﺩاران آمیخته با زهر ترس بوده است.
آن چه امسال باید در روز اول ماه مه در ایران برجسته گردد مربوط است به مبارزه برای تشکیل اتحادیهﻫﺎﻯ مستقل کارگری، مبارزه برای دریافت حقوق معوقه، مبارزه برای اضافه دستمزد به نسبت سطح رشد تورم و افزایش هزینۀ زندگی، مبارزه برای تضمین امنیت شغلی که عامل تضمین امنیت وحدت و تشکیلات خود کارگران است. مبارزه برای بازگشت کارگران اخراجی بر سر کار خود، مبارزه علیۀ سیاست اخراج سازی کارگران، مبارزه علیۀ خصوصی سازی صنایع و واحدهای تولیدی، مبارزه در زیرشعار آزادی بی قید و شرط همۀ کارگران و سایرمخالفین سیاسی از زندان.
کارگران ایران باید هشیار باشند و دسیسهﻫﺎﻯ رژیم ضد کارگری جمهوری اسلامی را که می کوشد بین کارگران افغانی و ایرانی تفرقه انداخته وعلل بیکاری را به گردن آنها بیاندازد، افشا سازند. این نظام سرمایهﺩاری است که بیکاری می آفریند. کارگران ایرانی و افغانی باید با روحیۀ همبستگی و رفیقانه درسنگری واحد علیۀ دشمن مشترک و برای حقوقی برابر، به رزمند و تنها در این صورت است که می توانند به حقوق حقۀ خود دست یابند.
حزب کار ایران (توفان) به کارگران قهرمان ایران و جهان، روز جهانی کارگر را شاد باش می گوید و ایقان دارد که پیروزی اردوی کار بر سرمایه تنها ازطریق وحدت وتشکیلات ورهبری حزب سیاسی و تنها ازطریق انقلاب سوسیالیستی و راهی که لنینیسم نشان می دهد وپیکار جسورانه و شفاف علیۀ انحرافات آنارکوسندیکالیستی، اکونومیستی، ترتسکیستی و کائوتسکیستی و... میسر خواهد گشت. سوسیالیسم تنها راه نجات بشریت است و جز این راهی نیست.
خجسته باد اول ماه مه روز نمایش پر قدرت اتحاد کارگران جهان!
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی!
زنده باد سوسیالیسم این پرچم نجات بشریت!
حزب کارایران(توفان)
اردیبهشت 1388 مه 2009
http://www.toufan.org/ toufan@toufan.org