خواستهای کارگران
نقل از سند گزارش سیاسی حزب کار ایران(توفان) به کنگره چهارم حزب
ما در میان خواسته های کارگران به شعارهای نفی استثمار طبقه کارگر نیز برخورد می کنیم که ناشی از نفوذ عناصر آگاه در درون جنبش کارگری است. اکثریت اعتصابات کارگری که صورت گرفته است جنبه غیر سیاسی و صرفا صنفی برای رعایت حقوق کارگران و بهبود شرایط زندگیشان داشته است. کارگران خواهان افزایش حقوق متناسب با نرخ تورم، خواهان پرداخت حقوق معوقه خود، خواهان اجرای قانون کار، خواهان بازگشت کارگران اخراجی، ، لغو اضافه کاری اجباری و برداشتن سقف اضافه کار عادی، افزایش حق آکورد (حق بهره وری)، لغو قراردادهای موقت و استخدام رسمی کارگران، جلوگیری از گسترش شرکت‌های پیمانکاری و انتقال کارگران آن به خود شرکت. در عین حال کارگران مایلند که در تصمیمات کارخانه که با سرنوشت آنها مربوط است سهیم باشند و باین جهت علاوه بر آن نکات زیرین را مانند آزادی تشکل‌های کارگری عدم ورود حراست به سالن‌ها، شرکت نمایندگان کارگران در کمیته طبقه بندی مشاغل، شرکت نمایندگان کارگران در کمیته تشخیص کارهای سخت و زیان آور، کاهش فشار کاری با استخدام نیروهای جدید، خواستهای پیشرفته تری را نیز طرح می کنند.
حتی تشکیل شورای اسلامی کار کارخانه و رعایت مقررات مربوط به کارهای سخت و زیان آور با مشکل روبروست.
دبیراجرایى خانه كارگر استان قزوین در سال 1387گفت: "با وجود سه هزار واحد صنعتى در استان بیش از80 درصد از این واحدها فاقد تشكل كارگرى هستند". یعنی شورای اسلامی کار نیز در آنها حضور ندارد و این وضعیت تا به امروز نیز ادامه دارد.
على كریمى با بیان این مطلب افزود: "در بسیارى ازشركتها و كارخانجات استان هیچگونه تشكل و انجمنى وجود نداشته و تنها كمتر از100 تشكل كارگرى در این واحدها وجود دارد از این رو كارگران هیچ نمایندهاى براى پیگیرى مسائلشان ندارند".
رئیس سابق كانون عالى شوراهاى اسلامى كار كشور تاكید كرد׃ "افرادى كه در حال حاضر بعنوان نماینده كارگران درمجامع قانونى حضور دارند، قدرت تجزیه و تحلیل موضوعات را ندارند و مهمترین دلیل این امر حذف بن كارگرى و سكوت آنان در این زمینه بوده است". صادقى در بخش دیگرى از سخنان خود آمار وزارت كارمبنى بر كاهش شكایات كارگرى را غیر واقعى دانسته و افزود: "با ایجاد شوراهاى سازش عملا ارتباط كارگران با ادارات كار قطع شده و كارگران اینگونه شكایتها را بىنتیجه و بدون ارزش مىدانند".
در همین عرصه نشریات نوشته اند׃
به گزارش خبرنگار ما از مشهد در دیدار تعدادى ازنمایندگان كارگران خراسان رضوى با معاون دبیر كل خانه كارگر مسائل و مشكلات این قشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. رئیس كانون بازنشستگان این استان طى سخنانى با انتقاد از سیستم اجرائى وزارت كار گفت: "در كجاى دنیا دولت نمایندگان كارگران را انتخاب مىكند؟" وى افزود: "وزارت كار خود متولى اداره همه امور گشته است". رمضانى خطاب به دست اندركاران این وزارت خانه گفت: "اجازه بدهید كارگران خود شان نمایندگان خود را گزینش كنند، زیرا كسانى كه از طرف شما معرفى شوند توان و اراده دفاع از نیروى كار را نخواهند داشت".
این یکی از نمونه شکایتها و در دل کارگران ایران است.
کارگران خواهان آنند که با کارفرمایان قراردادهای دراز مدت و نه کوتاه مدت و موقتی به امضاء برسانند که مانع شود کارفرمایان آنها را همواره به بیکاری تهدید کرده و یا به استناد قراردادهای کوتاه مدت و موقت از بسیاری حقوق و مزایای قانونی محروم نمایند. کارگران خواهان آنند که همین مفاد مندرجه در قانون کار در مورد آنها رعایت شود. بسیاری از کارگران اخراج شده که سنوات کاری آنها باید باز پرداخت شود هنوز منتظر پرداخت طلب خود هستند. بسیاری از کارگران بدون بیمه درمانی و سوانح کار می کنند.
کارگران برای کسب حقوق و مزایای خود در مقابل مجلس جمع شده و از مسئولین طلب می کنند که به وضعیت آنها رسیدگی کنند.
در زمان مبارزات کارگران هفت تپه که یکی از پیشرفته ترین این مبارزات بود یک سمت و سوی ضد رژیمی با خواست رسیدگی به مافیای قند و شکر که منجر به ورشکستگی کارخانه هفت تپه شده است در این خواستها مشهود بود. از این گذشته همدردی این کارگران با سایر کارگران اعتصابی در شمال ایران تکیه بر همبستگی و همسرنوشتی کارگران ایران و مولفه جدیدی در این مبارزه بود. مبارزه کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی که هنوز نیز فعال است نقش بسیار مهمی در تشکل و خود آگاهی صنفی این زحمتکشان ایفاء کرد.
بررسی مبارزه طبقه کارگر نشان می دهد که این مبارزه در سطح گسترش یافته و در عمق با آگاهی بیشتری روبرو است ولی به علت سرکوب بیش از اندازه هیات حاکمه حتی مبارزه با خواستهای صنفی نیز در ایران با مشکل روبرو است و سرکوب می شود. خواست کارگران ایران برای تاسیس اتحادیه های کارگری مستقل یک خواست برحق است که این جنبش را از زیر نفوذ شوراهای اسلامی حکومتی خارج می کند. سطح جنبش طبقه کارگر در ایران هنوز در مرحله سندیکائی است و باید این خواست را تقویت کرد و مانع شد تا بی خردان با طرح شعارهای انحرافی نظیر ایجاد شوراهای کارگری که هدفش کسب قدرت سیاسی است و یا مبارزه برای نفی استثمار و التقاط مفاهیم موجبات تخریب و انهدام این جنبش را فراهم آورند.
*****
بر گرفته ازتوفان شماره 136 تیر ماه 1390 ماه ژوئیه 2011، ارگان مرکزی حزب کارایران