تهدید و تفرقه و تصویب قوانین
نقل از سند گزارش سیاسی حزب کار ایران(توفان) به کنگره چهارم حزب
تلاش رژیم برای اینکه "خانه کارگر" و "شورای اسلامی کار" را به عنوان نمایندگان کارگران جا بزند و در میان آنها ایجاد تفرقه کند بیانگر دو سیاست رژیم است از طرفی از تشکل سندیکائی کارگران جلو گیرد و از جانب دیگر با سرکوب آنها و استقرار خفقان مانع رشد و تکامل جنبش کارگری شود زیرا رژیم از تشکل و قدرت جنبش کارگری بشدت هراسناک است. سیاست تفرقه بیانداز و حکومت کن و تلاش نمایان تا آرامش مبارزات کارگری حفظ شود از سیاستهای رژیم است.
در خصوص نقش شورای اسلامی کارخانه بارها سخن رفته است و همه شواهد دال بر آن است که در تمام واحدهای تولیدی این شوراها تاکنون در هم سویی کامل با مدیران کارخانه ها به کارگران پشت کرده اند و از حمایت علنی آنها دریغ ورزیده اند. این شوراها که عامل کنترل کارگرانند در دوره های گوناگون تا توانسته اند از خوش رقصی برای مدیران و خیانت به کارگران کوتاهی نکرده اند.
رژیم جمهوری اسلامی با مامورین انتظامی کوشش کرده که کارگران را به زندان انداخته و از تجمعات آنان جلوگیری کند و مانع شود که آنها در مقابل شوراهای اسلامی کار وابسته به رژیم برای حقوق مستقل خویش مبارزه نمایند. این پیام کارگران روشن است که می خواهند دولت و مسئولیت دولتی را مورد خطاب قرار دهند. یکی از روشهای رژیم دستگیری فعالین مبارزات کارگری و محکومیت آنها به حبسهای طویل المدت برای زهر چشم گرفتن از سایر کارگران است. در سالهای اخیر رژیم به شناسائی فعالین کارگری پرداخته و برای ایجاد رعب در میان آنها در قبل از هر مناسبت تاریخی آنها را برای بازجوئی و تهدید به نزد مامورین امنیتی می برند. سیاست رژیم ایجاد پراکندگی در میان کارگران است زیرا از تجمع آنها بشدت می هراسد. هم اکنون بسیاری از فعالین جنبش کارگری در بیغوله های رژیم جمهوری اسلامی بسر می برند.
یکی از فعالین کارگری در باره روشهای رژیم می‌گوید: " دستاوردهای فعالیت سندیکایی در این چند سال، واقعا قابل دید است. رانندگان که با هم درپایانه‌ها حرف می‌زنند، علنا تایید و عنوان می‌کنند که هرچه از نظر حقوق صنفی دارند، بخاطر فعالیت‌های سندیکاست. الان تلاش زیادی می‌شود که ما را از بدنه شرکت جدا کنند، ایجاد وحشت کنند که هرکس با ما حرف بزند و تماس بگیرد، تنبیه می‌شود، جلوی کارش گرفته می‌شود. در واقع می‌خواهند با دستگیری فعالان سندیکا به دیگران هشدار بدهند.". آنها اشاره می کنند که کارشناسان رژیم فعالین کارگری را دور می زنند و خودشان با کارگران تماس می گیرند و باین ترتیب میان آنها تفرقه ایجاد کرده و مانع تماس نیروهای پیشرفته با توده کارگران می گیرند. رژیم جمهوری اسلامی روش سرکوب را با مانور و نقشه های حسابگرانه پیوند زده است.
یکی از نشریات در مورد موانعی که در راه تشکل پذیری کارگران موجود است به نقش قوانین مصوبه اشاره می کند و شرایط عینی کنونی را مبنای تحلیل قرار می دهد و می آورد׃ " می دانیم که کارگران مشغول در مراکز کاری کارگاهی، 96 در صدشان در کارگاههای زیر ده نفر و کمتر مشغول کارند که جملگی کارگران قراردادی هستند که اگر حرف تشکل را بزنند فورا اخراج می شوند. در صنایع متوسط همچون نساجی ها، صنایع کفش، صنایع الکتریک، صنعت چینی سازی و... بخاطر قاچاق و ورود بی رویه تولیدات از خارج این صنایع با بحران واقعی روبرو هستند. یا تعطیل شده و یا در حال تعطیل شدن هستند. در صنایع بزرگ ایجاد هرگونه تشکل بر مبنای قانون کار ممنوع می باشد و کارگران اجازه تشکل ندارند. از طرف دیگر در بیشتر این صنایع کارگران بشکل قراردادی مشغول کارند و برمبنای مصوبه مجلس کارگران قراردادی حتا از دریافت حقوق بیکاری محروم هستند. چه رسد به ایجاد تشکل. در بعضی از صنایع که کارگران قادر به ایجاد تشکل مورد نظر خود هستند، شورای های اسلامی کار همچون اختاپوس لاشه خود را بر آنها گسترده و از هرگونه حرکتی در جهت تشکل یابی جلوگیری می کنند. مانند کارخانه ایرانخودرو و صنایع نفت که در اولی با تبانی خانه کارگر و وزارت کار، کارخانه را در دروز انتخابات تعطیل کردند و در نفت مسئولین خانه کارگر و وزارت کار هر دو مجمع عمومی را منحل شده اعلام نمودند و در این رابطه بیش از 120 کارگر نفت را دستگیر کردند. لذا با توجه به چنین وضعیتی وظیفه فعالین کارگری صد چندان می شود. لازم است چگونگی سازمان یابی کارگران موقت در کارگاههای کوچک، کارگران بیکار، کارگران شاغل در صنایع بزرگ و.. را مورد بررسی قرار داد و با یک برنامه مشخص به این سمت حرکت کرد. نمی توان نشست و همواره از وجود چنین مشکلاتی سخن گفت و مطلب نوشت. لازم است برای تغییر آن گامهای اساسی نیز برداشت."
*****
بر گرفته ازتوفان شماره 136 تیر ماه 1390 ماه ژوئیه 2011، ارگان مرکزی حزب کارایران
نشانی پست الکترونیکی(ایمیل). toufan@toufan.org
