سندی در تجزیه طلبی ناسیونال شونیستهای کُرد و دشمنی با مردم ایران
"هر کس پیرو نقطه نظر دموکراسی یعنی حل
مسائل کشور بدست توده مردم است، بخوبی می
داند بین یاوه سرائی سیاست بازان تا تصمیم توده ها "فاصله عظیمی وجود
دارد"، توده های اهالی به بهترین نحوی از روی تجربه روزمره خود به اهمیت
روابط جغرافیائی و اقتصادی و رجحان، بازار بزرگ و کشور بزرگ واقفند و فقط تصمیم به
جدا شدن می گیرند که ستمگری ملی و اصطکاکهای ملی زندگی مشترک را کاملا غیر قابل
تحمل نماید و به کلیه مناسبات گوناگون اقتصادی پابند بزند. در چنین موردی تکامل
سرمایه داری و آزادی مبارزه طبقاتی بسود جدا شوندگان تمام می شود"
ولادیمیر ایلیچ
لنین
اخیرا توافقنامه ای میان "حزب
دمکرات کردستان ایران" و "حزب کومله کردستان ایران" به امضاء رسیده
است که از نظر محتوی چیز جدیدی نیست. این توافقنامه سندی تجزیه طلبانه و ضد ایرانی
در خدمت تجزیه ایران و ایجاد کردستان
بزرگ در منطقه خاور میانه به عنوان اسرائیل دوم است. این دو حزب در اساس خود بر روی
همدستی با امپریالیستها و صهیونیسم جهانی برای نابودی ایران، حساب جدیدی باز کرده
اند. نه سخنان آقای عبداله مهتدی جدید است و نه سخنان آقای مصطفی هجری.
آقای عبداله مهتدی صرفنظر از اینکه
مطالب فراوانی در مورد وابستگی ایشان به کمکهای مالی امپریالیستها منتشر شده، زمانیکه
تحت نام کومله با گروه اتحاد مبارزان کمونیست(گروه سهند منصور حکمت-توفان) اتحاد
کرده بود و "حزب کمونیست ایران" را ایجاد کرد، خواهان ایجاد اسرائیل جدیدی
در کردستان بود و عدم پیگیری این سیاست را در یکی
از سخنرانی های خویش یکی از اشتباهات مبارزاتی تشکیلات آنروزی خود بیان کرد. وی
موفق شده بود در همکاری با دارو دسته منصور حکمت برای کومله در "حزب باصطلاح
طبقه کارگر" حقوق ویژه بدست آورد، تا ناسیونال شونیسم کُرد را تبلیغ کند. به
سخنان آنروز ایشان که توسط "توفان" در گذشته منتشر شده و بزودی تجدید
چاپ می شود توجه کنید. ایشان در آن روز که خود را کمونیست جا می زد و خواها
استقرار سوسیالیسم در کردستان ایران بود، چنین اظهار فضل کرده است: آیا "ما
نمی توانیم از کشور سوسیالیستی خود در حد توان خود دفاع کنیم؟ چرا نمی توانیم، ما
براحتی می توانیم سربازگیری بکنیم، عضو سازمان ملل بشویم، اسلحه بخریم، مالیات
بگیره، اسلحه تامین کند، وام بگیرد، سرمایه گذاری کند... به منابع طبیعی دست پیدا
کند و استخراج کند و بفروشد، چرا نمی شود، مگر اسرائیل چقدر جمعیت دارد، مگر کویت
چقدر جمعیت دارد، مگر می شود به سادگی حمله کرد و کویت را گرفت(حضرت آقا دیدیم که
شد-توفان). فرض کنیم برای خود آمریکا، چونکه فقط قشون قضیه را تعیین نمی کند. اینکه
یک ملت خودش را به صورتی متعیّن کرده باشد و باور کرده باشد که ملتها و کشورهای
دیگر وی را برسمیت شناخته باشند، خودش سنگرهای مشخصی است. در سازمان ملل هوار می
کنیم که سربازان ایتالیائی و سوئدی بیایند دم جاده بایستند و مانع حمله شوند. ما
باید به سوی یک حاکمیت مشخص پیش برویم. ما باید کشور مقابل کشور بوجود می آوردیم و
به همه اعلام می کردیم که جنگ است. حالا ما می فهمیم که چه خبطی در عرض این چهار
سال کرده ایم."
آقای عبداله مهتدی با یاری دارو
دسته های منصور حکمتی که با این تحلیها موافق بودند و در زیرش امضاء گذارده اند،
دارد، خبط گذشته خود را بر طرف می کند و می خواهد با کمک سربازان سوئدی و ایتالیائی(طرف
ترسیده از اسرائیل و آمریکا که بدنام ترند نام ببرد. خواسته از امپریالیستهای
"ملایم" مساعدت بطلبد-توفان) کشور بوجود آورد و در سازمان ملل متحد هوار
بکشد. آقای عبداله مهتدی دارد آرزوهایش را متحقق می کند.
سخنان امروز ایشان ادامه همان سیاست
نزدیکی به اسرائیل آقای عبداله مهتدی و منصور حکمت و ایجاد کشوری جدا از ایران با
عنوان دروغین "سوسیالیسم" بود که تا به امروز نیز ادامه دارد.
در اینجا وظایف تقسیم شده است. عبداله مهتدی وظیفه جدائی و "حزب کمونیست
کارگری" و همه دارو دسته های پیرو نظریات منصور حکمت، وظیفه همدستی و همکاری
با امپریالیسم و صهیونیسم برای تجاوز به ایران را به عهده گرفته اند.
اما آقای مصطفی هجری با الهام
از وضع کردستان عراق، از امپریالیست آمریکا در خواست کرد به ایران به تجاوز نظامی
بپردازد و همان بلائی را به سر مردم ایران بیاورد که بر سر مردم عراق آورد. آقای مصطفی
هجری را چه باک که میلیونها ایرانی کشته می شدند و ایران ویرانه می شد. مهم این
بود که با همدستی با امپریالیسم مانع می شد که آن بخشهائی از خاک ایران که وی مدعی
تملک آن است، از این جنایت مصون می ماند. این همکاری ها با عمال بیگانه و دشمنان
مردم ایران و خلق کرد در میان این سازمانها ریشه تاریخی طولانی دارد. بعد از ترور
قاسملو و شرافکندی که توسط رژیم جمهوری اسلامی صورت گرفت، شتاب این روند شونیستی
در درون این تشکیلاتها تشدید شد.
روح این بیانیه، جدائی طلبی آشکار
از ایران است. در این بیانیه همواره سخن از سرنوشت کردستان ایران و نه کشور ایران در
میان است. تدوین کنندگان این سند با دقت کوشیده اند که سرنوشت خلق کُرد را از
سرنوشت خلقهای ایران به روشنی جدا کنند. در تمام سند برای خلق کُرد حساب جداگانه ای
باز کرده اند. آنها حتی تا جائی پیش می روند که از اپوزیسیون ایران به عنوان
"اپوزیسیون ایرانی" صحبت می کنند، تا مبادا اپوزیسیون کُرد نیز مشمول این
انتساب قرار گیرد و القاء شبهه شود، که کُردها نیز بخشی از اپوزیسیون ایران هستند
و نه تافته جدا بافته برای مبارزه بر ضد رژیم جمهوری اسلامی و بر ضد اپوزیسیون
ایران. برای آنها ایران یک طرف و کردستان طرف دیگر است. برای آنها یک اپوزیسیون ایرانی
غیر کُردی وجود دارد و یک اپوزیسون جدائی طلب کُردی که نباید آنها را با هم مخلوط
کرد، زیرا که اپوزیسیون ایرانی همان اهدافی را که اپوزیسیون کُردی طلب می کند،
خواستار نیست. اپوزیسیون ایرانی "دشمن آتی" اپوزیسیون کردی است. اپوزیسیون
ایرانی باید با آنها همکاری کند تا آنها کردستان ایران را از ایران جدا کرده و به سپس
به کردستان عراق بپیوندد، تا کردستان بزرگ با حمایت امپریالیستها و صهیونیستها ایجاد
شود. بعد از این "پیروزی" آنها به ریش
"اپوزیسیون ایرانی" می خندند و برای تجاوز آشکار به ایران در ارتش
اسرائیل و آمریکا نام نویسی می کنند. کردستان اسرائیلی پروراندن مار در آستین است.
در همان آغاز بیانیه آنها از
"جنبش رهائی بخش ملت کرد در کردستان ایران" سخن می گویند. این به آن
مفهوم است که ملت کُرد از جانب سایر ملتهای ایران از جمله فارس و ترک که در حکومت
شرکت دارند مورد استعمار قرار داشته و مبارزه کُردها نه برای رفع ستم ملی که اساسا
در قالب فرهنگی است، بلکه بر ضد استعمارگران و اشغالگران ایرانی صورت می گیرد. این
روحیه ناسیونال شونیستی در همان بدو انقلاب با شعار "ارتش اشغالگر باید خاک
کردستان" را ترک کند، امکان رشد یافت که متاسفانه از جاب سازمانهائی که خود
را چپ جا می زدند، بدون انتقاد پذیرفته شده بود. اگر در بدو انقلاب مبارزه مردم
کردستان ادامه انقلاب ایران و برای آزادی همه ایران تبلیغ می شد، بتدریج این
مبارزه، به مبارزه برای اخراج ارتش اشغالگر خلاصه شد، که نتایج آن را امروز ما در
مقابل خود داریم. اگر در بدو انقلاب بخاطر آزادی ایران، همبستگی بزرگی با مردم
کردستان بوجود آمده بود، با طرح شعارهای تجزیه طلبانه به این همبستگی صدمه خورد و
جنبش کردستان با جدائی از مجموعه جنبش مردم ایران، راه انزوا را در پیش گرفت. جریانهای
اسرائیلی منصور حکمتی نیز به این روحیه میدان دادند و یاری رساندند. مبارزه "آزادیبخشی"
که آنها از آن سخن می گویند، مبارزه برای آزادی ایران نیست، برای جدائی کردستان بر
ضد مصالح ایران است. وقتی دشمن خلق کُرد، مردم ایران محسوب شوند، طبیعتا متحدان این
دارو دسته، همه آن کسانی خواهند بود که دشمن ایرانند. ترکیب طیف این دشمنی را
عربستان سعودی، قطر، اسرائیل و آمریکا تا همه متحدین داخلی غیر کُرد که خواهان
تجاوز نظامی آمریکا به ایران و تحریم اقتصادی ایران اند، پر می کنند. بهمین جهت
است که روی سخن آنها با امپریالیستهاست وقتی که می گویند: "شناساندن مشکلات و
مطالبات ملت کرد در کردستان ایران به جامعهی بینالمللی و کسب حمایت سیاسی برای
جنبش رهایی بخش ملت کرد، به عنوان مثال، سازماندهی اقدامات دیپلماتیک مشترک در سطح
جهانی و دیدار از مراکز بینالمللی در راستای این هدف".
حرف آنها روشن است می خواهند با
"فدرالیسم ملی- جغرافیایی" که آن "را به عنوان شعار اصلی و برنامهی
سیاسی خود برای حل مسئلهی ستم ملی در کردستان برگزیده و خود را پرچمدار این شعار
دانسته و برای تثبیت و تحقق آن به اشتراک مساعی میپردازند." به ایجاد پایگاهی
در مرز غربی ایران دست زنند که از جامعه بین اللملی نظیر "اپوزیسیون لیبی"
و "ارتش آزاد سوریه" بخواهند که در دفاع از "حقوق قومیتها" و
"حقوق بشر آنها" و نه "حقوق بشر" ایرانی ها، به حمایت سیاسی،
و در صورت کاری نبودن، آنها به سیاست نظامی توسط سربازان سوئدی و ایتالیائی و شاید
هم یک کمی از فنلاندی و لوکزامبورگی متوسل شوند. آنها گره همسرنوشتی ملتهای ساکن ایران را
پاره می کنند تا برای کُردها حساب جداگانه ای باز کنند. در چُرتکه سیاسی کاسبکارانه
آنها وضعیت کنونی دنیا و تجاوز به استقلال و حق حاکمیت ملی کشورها مورد بررسی قرار
گرفته و در تعیین خط مشی شان به حساب آمده است. آنها که مدعی اند خواهان حق تعیین
سرنوشت خلقها بدست خود هستند، نه تجاوز به بحرین توسط عربستان سعودی و نه اشغال سرزمینهای
فلسطین را توسط اسرائیل محکوم نمی کنند. آنها هوادار تجاوز به عراق و افغانستان
هستند و حق تعیین سرنوشت سایر خلقها برایشان حرف مفت است. آنها از دخالت در امور
داخلی سوریه و لیبی با تمام قوا حمایت می کنند. به همین جهت می نویسند: "برای
مبارزه ی ملت کرد در عصر حاضر و در این وضعیت، هم تغییرات گوناگون جهانی و هم
تحولات اخیر خاورمیانه، همچنین توازن ابرقدرتها و معادلات نوین این عرصه، بیش از
همیشه زمینه را جهت طرح خواستههای ملی مردم کرد و تأکید بیشتر بر حقوق خویش در
سطح جهانی را مهیا ساخته است. موج تغییر و دمکراسیخواهی فراگیر در منطقه ی خاورمیانه،
پرتوانتر از هر زمان دیگری پایه های دیکتاتوریها را به سوی فروپاشی سوق داده
است. دیر یا زود دیکتاتوری جمهوری اسلامی ایران نیز، با تداوم مبارزهی تودههای
مردم و ارادهی راسخ مبارزان راه آزادی، غیر از گسترش بحران همهجانبهی اقتصادی و
سیاسی و رفتن به سوی سرنگونی کامل، افق دیگری پیشرو ندارد". آنها بو کشیده
اند که امپریالیستها در پی اپوزیسیون سازی و برقراری کارزارهای تبلیغاتی بیاری
دارو دسته های تجزیه طلبان، مجاهدین خلق، سلطنت طلبان و دارو دسته های پیروان
منصور حکمت هستند. آنها تلاش می کنند که دیر بر سر قرار حاضر نشوند تا سرشان بی
کلاه بماند. به مصداق تا تنور داغ است باید نان را پخت به صدور بیانیه متوسل شده
اند تا از سایرین که کارزار راه انداخته و جلسات بحث و وحدت می گذارند عقب نمانند.
آنها حتی در مورد سرنگونی رژیم
جمهوری اسلامی هم صمیمیت ندارند، زیرا این امر همه دانسته است که سرنگونی این رژیم در سرنوشت همه مردم ایران موثر
است و راه آزادی و دموکراسی را در ایران می گشاید. تنها کسانی می توانند خواهان چنین
سقوطی باشند که سرنوشت خویش را به سرنوشت همه مردم ایران گره زده باشند. برای کُردهای
ناسیونال شونیست که این بیانیه ارتجاعی را تدوین کرده اند روشن است که حاضرند با
گرفتن کوچکترین امتیازی از جانب رژیم جمهوری اسلامی به "نفع خلق کرد"
برای بیرون کشیدن گلیم خود از آب، به سایر خلقهای ایران خیانت کنند. آنچه را که
آنها بنام سرنگونی رژیم طرح می کنند، امری نیست که به آنها مربوط باشد. اسلحه ای
برای فشار به رژیم جمهوری اسلامی است تا به مصالحه با آنها دست زند. اگر فرضا چنین
سازشی صورت گیرد آنها خنجر خویش را به پشت مبارزه عمومی مردم ایران برای تحقق
آزادی و دموکراسی فرو می کنند.
بیانیه ناسیونال شونیستهای کُرد
بیانیه آزادی ملی نیست، به ایران و مردم ایران هم مربوط نیست، بیانیه خیانت ملی
است و خلق کُرد زیر بار این خیانت نمی رود. آزادی ملت کُرد در گروی آزادی ایران
است و در یک ایران آزاد و دمکراتیک است که می شود به رفع ستم ملی به صورت ریشه ای اقدام
کرد و وحدت دمکراتیک مردمان ایران را تحکیم بخشید. برای نیل به این هدف، باید برای
سرنگونی رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی متحد شد و با مبارزه علیه امپریالیسم و صهیونیسم
در جهت پاکیزگی مبارزه انقلابی مردم ایران کوشید. پیوند مبارزه ملی و دموکراتیک، پیوند
مبارزه دمکراتیک با مبارزه ضد امپریالیستی و ضد صهیونیستی تضمین لازم برای آزادی ایران
و نوع حکومتی است که بعد از آن در ایران بر سر کار خواهد آمد. کمونیستها باید روشن
کنند که حل مسئله ملی در دوران امپریالیسم بخشی از مبارزه ضد امپریالیستی است، در
غیر این صورت این "استقلال" توطئه ای برای سرکوب مبارزات همه خلقهای
منطقه خواهد بود و مار را نمی شود در آستین پروراند. کمونیستها هوادار وحدت و
همبستگی طبقه کارگر همه ملل ساکن ایرانند و در مقابل تبلیغات تجزیه طلبانه، همبستگی
طبقاتی طبقه کارگر را تبلیغ می کنند. این عده نماینده خلق کُرد نیستند، مدعی نمایندگی
این خلق هستند و باین جهت نیروهای انقلابی ایران نباید به زیر ادعاهای کاذب آنها
امضاء بگذارند. حزب ما بارها نظریات خویش را در مورد حل مسئله ملی بیان کرده است.
ما به امر مسئله ملی از دیدگاه منافع مبارزه طبقاتی می نگریم و تنها با استقرار
جمهورهای سوسیالیستی شورائی درایران موافقیم. ما برای وحدت و همبستگی طبقه کارگر
ملیتها و تمامیت ارضی ایران مبارزه کرده و آنرا تبلیغ می کنیم.
اکنون با انتشار این بیانیه حال
آن سازمانها ایرانی خودفروخته ای زار است، که برای سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی
حاضرند با امپریالیستها و صهیونیستها متحد شوند و تحت نام "شرایط مناسب"
در پا رکابی آنها به ایران حمله کنند. این خودفروخته ها متحد جدیدی پیدا کرده اند
که همان اهداف را دنبال می کند. باید دید چه خاکی بر سرشان می کنند. مبارک است.
حزب
کارایران(توفان)
شهریورماه
هزار و سیصد و نود و یک خورشیدی
www.toufan.org
