هنگامی که بلوک دولتهای” سوسیالیست“ پیشین اروپای شرقی و در راس آنها اتحاد شوروی از هم پاشید، دیوار برلین فرو ریخت٬ سخنگویان امپریالیسم و ارتجاع از هر سو فریاد پیروزی سر دادند وآهنگ مرگ مارکسیسم را بار دیگر به صدا در آوردند. آنها مدعی شدند که دوران انقلابات سپری شده است، بشریت به(پایان تاریخ) رسیده است و سرمایه داری به مثابه یک سیستم اجتماعی ابدی بدون هیچ بحران به زندگی و پیشرفت خود ادامه خواهد داد.
دیری نپائید که همه این دروغپردازیها سیاه و تحریف واقعیتها روشن شد و فرو ریخت. دینامیزم درونی و ذاتی سیستم بورژوائی کلیه این ادعاها را به گور برد. بدنبال آن بحرانهائی که در سال 1993 /1997 /2001 /2003 بوقوع پیوست، اصطکاکات و تصادفاتی که دیده شد، سکون اقتصادی کشورهای اروپائی و ژاپن، با در گرفتن کلیه عناصر این بحرانها به بحران کنونی منجر شده است.
حتی اقتصاددانهای بورژوا نیزمی پذیرند که این بحران قابل مقایسه با بحران عظیم 1929 می باشد.(یکی از ویژگیهای این بحران آن است که آنرا از بحرانهای موضعی پیشین متمایز می کند.)
آغاز این بحران از آمریکا و گسترش آن به کشورهای دیگر جهان، گر چه این برجستگی را، اغلب در بخشهای ترابری و مالی خود را نشان میدهد، اما بحرانی است که ریشه در روند تولید دارد.
این بطور نسبی بحران تولید اضافی است که در آن مصرف کالا و خدماتی که سیستم امپریالیستی و سرمایه داری تولید می نماید بشدت محدود شده است و کالاهائی که بخاطر نبودن پول در دست طبقه کارگر و مردم بطور کل به فروش نمی رسند به مقادیر عظیمی انبار می شوند.
در یک برش زمانی کوتاه در آمریکا، انگلستان، آلمان و بسیاری از کشورهای دیگر کاهش در تولید، که تولیدات صنعتی را نیز در بر می گرفت بوقوع پیوست و تنگناهای اقتصادی ظهور نمود. کلیه این رویدادها، امکان کم کردن شدت بحران و یا امکان به تعویق و تاخیر انداختن آن را که به طور مثال در بحران سال 2001 با اتخاذ برخی تدابیرهایی ممکن ساخته بود، کاهش داده است.
گرچه احتمال حل موضعی وجود دارد اما این بحران با تعمیق بیشتر ادامه خواهد یافت و هیچ کشور از این امر مستثنی نخواهد بود. ریشه این بحران در تضادهای حل ناپذیر کاپیتالیسم، یعنی در آنارشیسم تولیدی، در رقابت و در واقع در تضاد بین افزایش ویژگیهای اجتماعی تولید و تجمع ثروت در دست های خصوصی نهفته است. این بحران هم چنین ورشکستگی سیاستهای نئولیبرال را نیز آشکار ساخته است. این بحرانی است که با در بر گرفتن مسائل دیگر از جمله مشکلات انرژی ، غذا، محیط زیست و غیره عمیق تر خواهد شد.
نتایج اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بحران انحصارات در پی آن میباشد که بار کلیه کشورها را به دوش زحمتکشان و مردم کشورهای وابسته بیندازند. تضادهای اساسی درون سیستم سرمایه داری- امپریالسم یعنی تضاد بین کار و سرمایه، تضاد بین امپریالیسم و ملتهای تحت ستم، تضاد بین دول امپریالیستی و انحصارات هر روز عمیقتر می شود.
علیرغم پشتیبانیهای دولتهای امپریالیستی با پرداخت مقادیر عظیمی از حمایت مالی عمومی، بانکها و موسسات مالی بزرگ اعلام ورشکستگی می کنند، کارخانجات بزرگ و متوسط تعطیل می شوند، ادغامها و اتحادهائی اتفاق می افتد که بر علیه برخی انحصارات و بر له برخی دیگر است.
بحران از هم اکنون زحمتکشان را مورد آماج خویش قرار داده است. صدها هزار کارگر در بسیاری کشورها از کار بیکار شده اند. تنها در ایالات متحده آمریکا در سال اخیر بیش از 2میلیون نفر به خیل بیکاران پیوسته اند. دستمزدها کاهش می یابد، کلیه حقوق و دستاوردهای اجتماعی یا محدود می گردند یا بطور کل غبض می شوند. بحران نشان داد که در شرایط کاپیتالیستی رشد موزون و توسعه اجتماعی ممکن نبوده، رهائی واقعی طبقه کارگر و زحمتکشان تنها با انقلاب و سوسیالیسم امکان پذیر می باشد.
پیش به سوی مبارزه!
ما مارکسیستها – لنینست ها، به عنوان کمونیستها، سیاستهای امپریالیستی و انحصارات را که مسئولین و سردمداران این بحران هستند رد می کنیم. ما سیاستها ی ریختن بار بحران به دوش زحمتکشان را رد می کنیم.
ما مبارزه می کنیم تا کلیه حسابها از سوی انحصارت و ثروتمندان پرداخت شود.
این است فراخوان ما به کارگران و زحمتکشان، در مقابل اخراج از کار، تحدید حقوق و دست آوردهای سندیکایی، اجتماعی جهت افزایش دستمزد، باید بر اساس وحدت کلیه نیروها وسیعترین جبهه مبارزه بوجود آید.
جهت نپرداختن قروض خارجی و توقف خصوصی سازی ها، جهت وسیعترین وحدت خلقها علیه امپریالیسم باید مبارزه شود.
جهت مبارزه علیه بحران و آثار آن، ما کلیه کارگران و زحمتکشان، کلیه نیروهای دموکراتیک، نیروهای میهن پرست و انقلابی را به اتحاد دعوت می کنیم.
تنها با مبارزه است که می توان به طبقه، آنچه امپریالیسم و سرمایه داری از ما ربوده است، دست یافت.
سان دیاگو- جمهوری دومینیکن نوامبر2008
کنفرانس بین المللی احزاب و سازمانهای مارکسیست- لنینیستی
*****
بر گرفته ازتوفان شماره 107 بهمن ماه 1387 ارگان مرکزی حزب کارایران
http://www.toufan.org/
toufan@toufan.org
دیری نپائید که همه این دروغپردازیها سیاه و تحریف واقعیتها روشن شد و فرو ریخت. دینامیزم درونی و ذاتی سیستم بورژوائی کلیه این ادعاها را به گور برد. بدنبال آن بحرانهائی که در سال 1993 /1997 /2001 /2003 بوقوع پیوست، اصطکاکات و تصادفاتی که دیده شد، سکون اقتصادی کشورهای اروپائی و ژاپن، با در گرفتن کلیه عناصر این بحرانها به بحران کنونی منجر شده است.
حتی اقتصاددانهای بورژوا نیزمی پذیرند که این بحران قابل مقایسه با بحران عظیم 1929 می باشد.(یکی از ویژگیهای این بحران آن است که آنرا از بحرانهای موضعی پیشین متمایز می کند.)
آغاز این بحران از آمریکا و گسترش آن به کشورهای دیگر جهان، گر چه این برجستگی را، اغلب در بخشهای ترابری و مالی خود را نشان میدهد، اما بحرانی است که ریشه در روند تولید دارد.
این بطور نسبی بحران تولید اضافی است که در آن مصرف کالا و خدماتی که سیستم امپریالیستی و سرمایه داری تولید می نماید بشدت محدود شده است و کالاهائی که بخاطر نبودن پول در دست طبقه کارگر و مردم بطور کل به فروش نمی رسند به مقادیر عظیمی انبار می شوند.
در یک برش زمانی کوتاه در آمریکا، انگلستان، آلمان و بسیاری از کشورهای دیگر کاهش در تولید، که تولیدات صنعتی را نیز در بر می گرفت بوقوع پیوست و تنگناهای اقتصادی ظهور نمود. کلیه این رویدادها، امکان کم کردن شدت بحران و یا امکان به تعویق و تاخیر انداختن آن را که به طور مثال در بحران سال 2001 با اتخاذ برخی تدابیرهایی ممکن ساخته بود، کاهش داده است.
گرچه احتمال حل موضعی وجود دارد اما این بحران با تعمیق بیشتر ادامه خواهد یافت و هیچ کشور از این امر مستثنی نخواهد بود. ریشه این بحران در تضادهای حل ناپذیر کاپیتالیسم، یعنی در آنارشیسم تولیدی، در رقابت و در واقع در تضاد بین افزایش ویژگیهای اجتماعی تولید و تجمع ثروت در دست های خصوصی نهفته است. این بحران هم چنین ورشکستگی سیاستهای نئولیبرال را نیز آشکار ساخته است. این بحرانی است که با در بر گرفتن مسائل دیگر از جمله مشکلات انرژی ، غذا، محیط زیست و غیره عمیق تر خواهد شد.
نتایج اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بحران انحصارات در پی آن میباشد که بار کلیه کشورها را به دوش زحمتکشان و مردم کشورهای وابسته بیندازند. تضادهای اساسی درون سیستم سرمایه داری- امپریالسم یعنی تضاد بین کار و سرمایه، تضاد بین امپریالیسم و ملتهای تحت ستم، تضاد بین دول امپریالیستی و انحصارات هر روز عمیقتر می شود.
علیرغم پشتیبانیهای دولتهای امپریالیستی با پرداخت مقادیر عظیمی از حمایت مالی عمومی، بانکها و موسسات مالی بزرگ اعلام ورشکستگی می کنند، کارخانجات بزرگ و متوسط تعطیل می شوند، ادغامها و اتحادهائی اتفاق می افتد که بر علیه برخی انحصارات و بر له برخی دیگر است.
بحران از هم اکنون زحمتکشان را مورد آماج خویش قرار داده است. صدها هزار کارگر در بسیاری کشورها از کار بیکار شده اند. تنها در ایالات متحده آمریکا در سال اخیر بیش از 2میلیون نفر به خیل بیکاران پیوسته اند. دستمزدها کاهش می یابد، کلیه حقوق و دستاوردهای اجتماعی یا محدود می گردند یا بطور کل غبض می شوند. بحران نشان داد که در شرایط کاپیتالیستی رشد موزون و توسعه اجتماعی ممکن نبوده، رهائی واقعی طبقه کارگر و زحمتکشان تنها با انقلاب و سوسیالیسم امکان پذیر می باشد.
پیش به سوی مبارزه!
ما مارکسیستها – لنینست ها، به عنوان کمونیستها، سیاستهای امپریالیستی و انحصارات را که مسئولین و سردمداران این بحران هستند رد می کنیم. ما سیاستها ی ریختن بار بحران به دوش زحمتکشان را رد می کنیم.
ما مبارزه می کنیم تا کلیه حسابها از سوی انحصارت و ثروتمندان پرداخت شود.
این است فراخوان ما به کارگران و زحمتکشان، در مقابل اخراج از کار، تحدید حقوق و دست آوردهای سندیکایی، اجتماعی جهت افزایش دستمزد، باید بر اساس وحدت کلیه نیروها وسیعترین جبهه مبارزه بوجود آید.
جهت نپرداختن قروض خارجی و توقف خصوصی سازی ها، جهت وسیعترین وحدت خلقها علیه امپریالیسم باید مبارزه شود.
جهت مبارزه علیه بحران و آثار آن، ما کلیه کارگران و زحمتکشان، کلیه نیروهای دموکراتیک، نیروهای میهن پرست و انقلابی را به اتحاد دعوت می کنیم.
تنها با مبارزه است که می توان به طبقه، آنچه امپریالیسم و سرمایه داری از ما ربوده است، دست یافت.
سان دیاگو- جمهوری دومینیکن نوامبر2008
کنفرانس بین المللی احزاب و سازمانهای مارکسیست- لنینیستی
*****
بر گرفته ازتوفان شماره 107 بهمن ماه 1387 ارگان مرکزی حزب کارایران
http://www.toufan.org/
toufan@toufan.org
