دشمنان مردم ایران همیشه در پی دسیسه و توطئه هستند
امپریالیستها هرگز مخالفتی با سرکوب نیروهای انقلابی ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی ندارند. سرکوب مبارزان به بهانه نفی “تروریسم“ و نابودی آن وسیله ای است که امپریالیستها و رژیم جمهوری اسلامی در استفاده اش توافق کامل دارند.
همین روش ضد دموکراتیک و مستبدانه رژیم جمهوری اسلامی در درون ایران موجی از مخالفت و مقاومت ایجاد می کند که ریشه اش نه در دسیسه های امپریالیسم بلکه در ماهیت ضد دموکراتیک و ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی نهفته است. حمایت از رژیم سرمایه داری که حتی از پرداخت حقوق معوقه کارگران طفره می روند، مخالفت با ایجاد تشکلهای مستقل کارگری غیر اسلامی و ممانعت از پیدایش یک تشکل گسترده سراسری کارگری، نقض مستمر حقوق بشر و امنیت عمومی و فقدان قانونیت در کشور و فعال مایشائی مشتی آقازاده، نقض حقوق زنان و خلقهای ایران و... از زمینه های مادی در درون جامعه است که مقاومت تولید می کند. این مقاومت رژیم جمهوری اسلامی را آماج مبارزه خویش قرار می دهد. طبیعتا این مبارزه مبارزه بر حقی است و کمونیستها موظفند از همه گونه اقامات اعتراضی بر ضد ستمگری و استبداد برای دموکراسی و آزادی حمایت کنند. این عامل مهم را نباید در محاسبات سیاسی نادیده گرفت و زمینه مبارزه فعالین سیاسی را خشک کرد. گسترش چنین تشکلهای دموکراتیک، بشردوستانه، فرهنگی، امدادی و نظایر آنها حتی صرفا از این جهت که بخشی از انسانها را متشکل کرده به فعالیتهای اجتماعی عادت می دهد مفید است و باید در پی تشکیل آن بود.
در کنار این واقعیت ها که ما بر شمردیم باید تاکتیک صحیح مبارزه را انتخاب کرد.
دشمنان مردم ایران همیشه در پی دسیسه و توطئه هستند، آنها همواره می خواهند با نفوذ در صفوف ما توسط عمال خویش در پی استحاله و تشتت فکری در میان ما بر آمده و رهبری صفوف مردم را برای بیراهه بردن آنها بعهده بگیرند. امپریالیستها و مرتجعین با برنامه ریزی و حسابگری و تجربه اندوزی از همه موارد مشابه در جهان در پی آن هستند که به نیات شوم خود جامه عمل بپوشانند و ارتجاع مذهبی حاکم در ایران این اقدام را تسهیل می کند. این همان مبارزه طبقاتی است که ما باید به پیش بریم. این تحریکات و اقدامات دوراندیشان امپریالیستی حاکی از سختی مبارزه و مشکلاتی است که ما باید بر آنها غلبه کنیم. این دسیسه ها ضرورت وجود حزب طبقه کارگر و زمینه های فعالیت آن را به ما نشان می دهد تا با هشیاری در این عرصه عمل کنیم و همه این عوامل را در ارزیابیهای خویش مورد توجه قرار دهیم. طبیعتا تا زمانیکه ما نیروی قدرتمندی نباشیم تا بتوانیم با نیروی خویش در مانورهای اجتماعی تاکتیکهای موثر بکار بریم، خطر انحراف جنبش منتفی نیست.
مسلما زمینه مادی نقض حقوق دموکراتیک و آزادیهای اساسی در این ممالک از جمله ممالکی نظیر ایران موجود است. نقض حقوق بشر، بی توجهی به امنیت جمعی و فردی و فقدان امنیت، ارتشاء و غارتگری اموال عمومی، تشدید اختلافات طبقاتی، نقض مستمر قانون از طرف شخصیتها و بزرگان حاکمیت، سرکوب بیرحمانه، نقض حقوق زنان و کودکان، تبلیغ خرافات و رواج جنایات در اعماق جامعه، سقوط اخلاقی جامعه، جایگزینی جامعه دروغ و تظاهر و شیادی و فکر خود بودن بجای جامعه ای استوار بر ستونهای شفافیت، حقیقت، شرافت و غرور، احترام متقابل، عدالت اجتماعی، رجحان منافع جمعی و... در متن این جوامع وجود دارد و از طرف حاکمیت به مردم تحمیل می گردد.
رژیم جمهوری اسلامی آلوده به تمام این کثافات قرون وسطائی هست و در بطن جامعه نیروی مقاومت علیه خویش را پرورانده و می پروراند. مردم ایران به حق و بدرستی در کمین نشسته اند تا در فرصت مناسب دمار از روزگار این شیادان خبیث بدر آورند، انتقام این مردم منطقه را به لرزه خواهد آورد، انتقامی خونین است. این زمینه مادی است که امپریالیستها نیز بر روی آن حساب باز کرده اند. این که خواستهای مردم میهن ما برای تحقق حقوق بشر و دموکراسی و آزادی و امنیت و عدالت اجتمای و قانونیت و قانونمداری و... برحق است و باید مورد حمایت قرار بگیرد بر کسی پوشیده نیست. این جاست که مبارزه ای سخت بر سر رهبری این مبارزات در می گیرد. مضمون بخشی از مبارزه آتی ما کسب رهبری در عرصه دموکراتیک این حرکتهای اعتراضی در سازمانهای غیر دولتی است و مهمتر از آن اینکه ما باید در سازمانهای توده ای نفوذ کنیم باید جنبش کارگری را تقویت کرده سازمان دهیم، پاسخ ما به سازمانهای غیر دولتی، سازمانهای توده ای است که سمت و سوی کمونیستی پیدا کنند. باید جنبش برای استقلال و دموکراسی را ابزار اعمال نظریات توده بنمائیم. عمده تکیه بر کارگران و زحمتکشان است و برجسته کردن خواستهای آنها. سازمانهای غیر دولتی نیز باید در سایه مبارزات توده ای قرار گیرند و به آنها تمکین کنند و نه آنکه در مقابل آنها ایستاده و بخواهند بعنوان موجوداتی مستقل بر بالای سر این جنبشها قرار گیرند.
در این عرصه باید با تکیه بر حقوق کارگران و زحمتکشان و تبدیل آن به خواستهای عمومی، پیوند این مبارزات بویژه مبارزات سازمانهای غیر دولتی با مبارزه بر ضد سلطنت و امپریالیسم و صهیونیسم دست جاسوسان دشمن را برملا کرد. مسلما در این سازمانها در اکثریت خود افراد آرمانخواه و شرافتمندی حضور دارند که برای ایرانی آزاد و آباد و شکوفان و دموکراتیک مبارزه می کنند ولی آنها الزاما مصونیتی درمقابل عمال خریده شده و تبلیغات گسترده و وسیع امپریالیستها با امکانات عظیمی که دارند نخواهند داشت. این وظیفه کمونیستها و نیروهای انقلابی و دموکرات ایران است که از هم اکنون این سوراخهای نفوذی را با نوع تبلیغات خویش و کارزار مبارزاتی که به وجود می آورند خنثی کنند. ما قادریم با تکیه به نیروی توده ای و بسیج آنها در مقابل دسیسه های امپریالیستی و جاسوسان آنها ایستادگی کنیم و سیاستهای خویش را اعمال نمائیم.
نقل از توفان الکترونیکی شماره 22 خرداد ماه 1387
www.toufan.org
toufan@toufan.org
امپریالیستها هرگز مخالفتی با سرکوب نیروهای انقلابی ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی ندارند. سرکوب مبارزان به بهانه نفی “تروریسم“ و نابودی آن وسیله ای است که امپریالیستها و رژیم جمهوری اسلامی در استفاده اش توافق کامل دارند.
همین روش ضد دموکراتیک و مستبدانه رژیم جمهوری اسلامی در درون ایران موجی از مخالفت و مقاومت ایجاد می کند که ریشه اش نه در دسیسه های امپریالیسم بلکه در ماهیت ضد دموکراتیک و ضد بشری رژیم جمهوری اسلامی نهفته است. حمایت از رژیم سرمایه داری که حتی از پرداخت حقوق معوقه کارگران طفره می روند، مخالفت با ایجاد تشکلهای مستقل کارگری غیر اسلامی و ممانعت از پیدایش یک تشکل گسترده سراسری کارگری، نقض مستمر حقوق بشر و امنیت عمومی و فقدان قانونیت در کشور و فعال مایشائی مشتی آقازاده، نقض حقوق زنان و خلقهای ایران و... از زمینه های مادی در درون جامعه است که مقاومت تولید می کند. این مقاومت رژیم جمهوری اسلامی را آماج مبارزه خویش قرار می دهد. طبیعتا این مبارزه مبارزه بر حقی است و کمونیستها موظفند از همه گونه اقامات اعتراضی بر ضد ستمگری و استبداد برای دموکراسی و آزادی حمایت کنند. این عامل مهم را نباید در محاسبات سیاسی نادیده گرفت و زمینه مبارزه فعالین سیاسی را خشک کرد. گسترش چنین تشکلهای دموکراتیک، بشردوستانه، فرهنگی، امدادی و نظایر آنها حتی صرفا از این جهت که بخشی از انسانها را متشکل کرده به فعالیتهای اجتماعی عادت می دهد مفید است و باید در پی تشکیل آن بود.
در کنار این واقعیت ها که ما بر شمردیم باید تاکتیک صحیح مبارزه را انتخاب کرد.
دشمنان مردم ایران همیشه در پی دسیسه و توطئه هستند، آنها همواره می خواهند با نفوذ در صفوف ما توسط عمال خویش در پی استحاله و تشتت فکری در میان ما بر آمده و رهبری صفوف مردم را برای بیراهه بردن آنها بعهده بگیرند. امپریالیستها و مرتجعین با برنامه ریزی و حسابگری و تجربه اندوزی از همه موارد مشابه در جهان در پی آن هستند که به نیات شوم خود جامه عمل بپوشانند و ارتجاع مذهبی حاکم در ایران این اقدام را تسهیل می کند. این همان مبارزه طبقاتی است که ما باید به پیش بریم. این تحریکات و اقدامات دوراندیشان امپریالیستی حاکی از سختی مبارزه و مشکلاتی است که ما باید بر آنها غلبه کنیم. این دسیسه ها ضرورت وجود حزب طبقه کارگر و زمینه های فعالیت آن را به ما نشان می دهد تا با هشیاری در این عرصه عمل کنیم و همه این عوامل را در ارزیابیهای خویش مورد توجه قرار دهیم. طبیعتا تا زمانیکه ما نیروی قدرتمندی نباشیم تا بتوانیم با نیروی خویش در مانورهای اجتماعی تاکتیکهای موثر بکار بریم، خطر انحراف جنبش منتفی نیست.
مسلما زمینه مادی نقض حقوق دموکراتیک و آزادیهای اساسی در این ممالک از جمله ممالکی نظیر ایران موجود است. نقض حقوق بشر، بی توجهی به امنیت جمعی و فردی و فقدان امنیت، ارتشاء و غارتگری اموال عمومی، تشدید اختلافات طبقاتی، نقض مستمر قانون از طرف شخصیتها و بزرگان حاکمیت، سرکوب بیرحمانه، نقض حقوق زنان و کودکان، تبلیغ خرافات و رواج جنایات در اعماق جامعه، سقوط اخلاقی جامعه، جایگزینی جامعه دروغ و تظاهر و شیادی و فکر خود بودن بجای جامعه ای استوار بر ستونهای شفافیت، حقیقت، شرافت و غرور، احترام متقابل، عدالت اجتماعی، رجحان منافع جمعی و... در متن این جوامع وجود دارد و از طرف حاکمیت به مردم تحمیل می گردد.
رژیم جمهوری اسلامی آلوده به تمام این کثافات قرون وسطائی هست و در بطن جامعه نیروی مقاومت علیه خویش را پرورانده و می پروراند. مردم ایران به حق و بدرستی در کمین نشسته اند تا در فرصت مناسب دمار از روزگار این شیادان خبیث بدر آورند، انتقام این مردم منطقه را به لرزه خواهد آورد، انتقامی خونین است. این زمینه مادی است که امپریالیستها نیز بر روی آن حساب باز کرده اند. این که خواستهای مردم میهن ما برای تحقق حقوق بشر و دموکراسی و آزادی و امنیت و عدالت اجتمای و قانونیت و قانونمداری و... برحق است و باید مورد حمایت قرار بگیرد بر کسی پوشیده نیست. این جاست که مبارزه ای سخت بر سر رهبری این مبارزات در می گیرد. مضمون بخشی از مبارزه آتی ما کسب رهبری در عرصه دموکراتیک این حرکتهای اعتراضی در سازمانهای غیر دولتی است و مهمتر از آن اینکه ما باید در سازمانهای توده ای نفوذ کنیم باید جنبش کارگری را تقویت کرده سازمان دهیم، پاسخ ما به سازمانهای غیر دولتی، سازمانهای توده ای است که سمت و سوی کمونیستی پیدا کنند. باید جنبش برای استقلال و دموکراسی را ابزار اعمال نظریات توده بنمائیم. عمده تکیه بر کارگران و زحمتکشان است و برجسته کردن خواستهای آنها. سازمانهای غیر دولتی نیز باید در سایه مبارزات توده ای قرار گیرند و به آنها تمکین کنند و نه آنکه در مقابل آنها ایستاده و بخواهند بعنوان موجوداتی مستقل بر بالای سر این جنبشها قرار گیرند.
در این عرصه باید با تکیه بر حقوق کارگران و زحمتکشان و تبدیل آن به خواستهای عمومی، پیوند این مبارزات بویژه مبارزات سازمانهای غیر دولتی با مبارزه بر ضد سلطنت و امپریالیسم و صهیونیسم دست جاسوسان دشمن را برملا کرد. مسلما در این سازمانها در اکثریت خود افراد آرمانخواه و شرافتمندی حضور دارند که برای ایرانی آزاد و آباد و شکوفان و دموکراتیک مبارزه می کنند ولی آنها الزاما مصونیتی درمقابل عمال خریده شده و تبلیغات گسترده و وسیع امپریالیستها با امکانات عظیمی که دارند نخواهند داشت. این وظیفه کمونیستها و نیروهای انقلابی و دموکرات ایران است که از هم اکنون این سوراخهای نفوذی را با نوع تبلیغات خویش و کارزار مبارزاتی که به وجود می آورند خنثی کنند. ما قادریم با تکیه به نیروی توده ای و بسیج آنها در مقابل دسیسه های امپریالیستی و جاسوسان آنها ایستادگی کنیم و سیاستهای خویش را اعمال نمائیم.
نقل از توفان الکترونیکی شماره 22 خرداد ماه 1387
www.toufan.org
toufan@toufan.org
